“Jij hebt dus anderhalf uur naar één vis gekeken?” vroeg ze geamuseerd. “Eh ja… wel verschillende vissen maar allemaal van dezelfde soort, best nerdy eigenlijk”, antwoordde ik lachend. Ik zag mezelf opeens door haar ogen, ze duikt zelf niet.
Wat is het onderwater, dat zo aantrekkelijk voor me is? Ik vergeet alles wat er niet toe doet. Ik heb alleen een duikdoel wat niet persé gehaald hoeft te worden. En dan maar zien wat ik tegenkom, heerlijk!
“En wat is er nog leuker dan een gehoornd slijmvisje?”, mijmerde ik vlak voor deze duik. “Een gehoornd slijmvisje met eitjes!” bedacht ik meteen. Dat werd de zoektocht.
In een mooie open schelp zit hij parmantig naar buiten te kijken. Ik kan dichterbij komen en hem weer aan de schoonmaak zien gaan. Opeens zie ik de gouden glinstering van de eitjes. Schitterend om te zien. Met mijn macrolens kan ik duidelijk de oogjes en de contouren zien van de visjes die op het punt staan uit te komen. Eromheen een soort honingraatstructuur van de al uitgekomen eitjes. Nog even en dan is ook dit nest weer verdwenen.