Ontmoetingen op Addu, Malediven

In het voorjaar van 2014 reizen we naar de Malediven, een archipel met meer dan duizend eilanden in de Indische Oceaan. Ons doel is Addu, het meest zuidelijk gelegen atol, waar we manta’s hopen te zien. De grote roggen met een spanwijdte van enkele meters spreken tot onze verbeelding en willen we graag ontmoeten. Daarnaast zijn de rijk gevarieerde koraalriffen door de afgelegen locatie nog ongerept, ook die willen we graag zien.

We maken bootduiken aan de binnen- en buitenzijde van het atol. Al bij de checkduik genieten we van de heerlijke 29°C van het water. Ter vergelijking – in Nederland is het water in het voorjaar vaak nog onder de 10°C. Aan de buitenzijde van het atol staat vaak een sterke stroming. Een rifhaak is nodig om rustig van het uitzicht te kunnen genieten. Zo blijven we zonder inspanning op dezelfde plek. Elke keer als de gids aangeeft dat we verder gaan, halen we onze haak los en zwemmen een stuk. Dan haken we weer aan, ieder op zijn eigen rots. Vaak tuurt de gids dan in het blauw en wij doen mee. Wat zal er voorbij komen? Het diepe blauw van de oceaan verandert voor onze ogen in een filmscherm en het is fantastisch wat we te zien krijgen.

In de loop van de week zien we rifhaaien, tonijnen, napoleon’s, barracuda’s, adelaarsroggen en natuurlijk manta’s. Elke duik zien we wel één van deze grote vissen. De rifdaken zijn schitterend begroeid met koralen in allerlei kleuren. Nog niet eerder heb ik zulke grote tafelkoralen gezien. En allerlei zachte koralen wuiven heen en weer in de stroom. Hiertussen zwemmen scholen vis en zien we regelmatig schildpadden.

Er is echter nog een ontmoeting het vermelden waard. Als we na een duik bij Meedhoo outside terugvaren zien we ter hoogte van Ismahela iets bewegen aan de oppervlakte. We overleggen met de gidsen en besluiten te gaan kijken wat het is. Er blijkt een jagende tijgerhaai te zijn. De gidsen gebaren ons om op onze knieën te gaan zitten. Zo zien we er niet uit als een vis, oftewel een prooi. Het is een spectaculair gezicht, zo’n groot en sterk dier dat rustig rondzwemt en ons allemaal even checkt. Ik film op mijn knieën en probeer rustig te ademen. Als deze opname nu maar lukt! Dan zwemt hij recht op me af om op armlengte afstand af te buigen en zijn ronde te vervolgen. Ik vind het geweldig om hem van zo dichtbij te kunnen zien en filmen.

En bij Manta Point hebben we meerdere keren de ontmoetingen waar we op hoopten. Bij deze duikplaats is een zogenaamd poetsstation, een vaste plek op het rif waar de manta’s naartoe komen om zich door kleine poetsvissen te laten ontdoen van parasieten op hun huid en in hun kieuwen. Als ze aan komen zwemmen en vervolgens over ons heen glijden is het net of er een vliegtuigje over me heen zweeft; er valt een schaduw over me. Ze maken verschillende rondes, de één groter dan de ander, en lijken zich niets aan te trekken van de duikers die naast het station aan hun rifhaak zweven. We hebben alle tijd om ze rustig te bekijken. Op hun buik hebben ze een uniek vlekkenpatroon waardoor elk individu herkenbaar is. Op deze manier zijn al veel manta’s geïdentificeerd en wordt hun leefpatroon in kaart gebracht. We kunnen er geen genoeg van krijgen en elke duik opnieuw hopen we ze tegen te komen. Het zijn stuk voor stuk bijzondere ervaringen. We hopen ze nog vaak te ontmoeten.