meeliften

Nietsvermoedend kijk ik in het Japanse bessenwier op zoek naar leuk klein spul. Stomverbaasd zie ik een jonge snotolf. En dat in de Grevelingen!

Blij met deze vondst maak ik opnames maar die blijken achteraf niet bijzonder. Dus ik moet terug, en nog een keer. Pas de derde keer ben ik tevreden met de opnames van duikmaatje die naar zo’n kleintje kijkt en…. van een meelifter!

Het visje is om de duvel niet bang en komt me eens van dichtbij bekijken. Uiteindelijk belandt ie op mijn hand en daar heeft hij het wel naar zijn zin, dit dappere visje. Hij blijft rustig zitten, kijkt een beetje rond en laat water over zijn kieuwen stromen. Ondertussen probeer ik te filmen. Met één hand richt ik mijn camera op mijn andere hand met het snotolfje erop en probeer op het scherm te kijken wat ik nu eigenlijk film.

Zo zweven we een tijdje met de oppervlaktestroming mee. Als ik er uiteindelijk uit wil, verzoek ik hem om weer af te stappen bij een mooi bessenwier. Na een beetje schudden met mijn hand vertrekt hij en kijkt me na vanuit zijn oranje schuilplaats.

Ik grinnik als ik me bedenk dat ik drie duiken van meer dan een uur heb gemaakt om anderhalve minuut film te maken waar ik blij van word. Dan herinner ik me één van de zen wijsheden: Het doel is nodig om de weg te gaan, het gaan van de weg is het uiteindelijke doel. Zo is het maar net.