Ik ging er bijna aan voorbij, aan deze bonte mantel verscholen achter een zakpijp tussen de oesters. Bij een dier dat zo stevig verankerd is gebeurt er weinig, lijkt het… Gelukkig weet ik beter.
Ik stop met zwemmen en positioneer me ten opzichte van de lichte stroming, zodat ik rustig kan zweven en waarnemen. Duikmaatje kijkt nog eens om en ziet dat dit wel even gaat duren. Hij zwemt verder en pikt me op de terugweg weer op.
Vorig jaar heb ik ook een bonte mantel gefilmd. Zou het me lukken om mezelf nu te verbeteren? En hoe dan?
In het heldere water komt dit sierlijke schelpdier goed tot zijn recht in zijn omgeving. Ik wil meer zwemmend filmen zodat de beelden iets dynamischer worden en begin met het filmen van overzichtsshots, terwijl ik langzaam naar de bonte mantel toedraai. De donkere oogjes – de zwarte puntjes aan de binnenkant van de twee kleppen – en de franjevormige tentakels zijn duidelijk zichtbaar.
Het dier is één en al gratie en beweeglijkheid. De tentakels wuiven heen en weer, rollen zich op en ontvouwen weer. Ineens sluiten de twee mantelranden zich om zich vervolgens weer langzaam te openen. En sluiten zich opnieuw. En openen zich weer.
Het is een magisch schouwspel. Een continue flow van repeterende bewegingen, alle in een eigen ritme, die samen een harmonie vormen. Als de zee…