Onderwater kan ik niet altijd goed zien of de opnames gelukt zijn. Thuis op de Mac bekijk ik de vangst. Dat is soms een spannend moment. Zoals bij deze sepia die kleiner is dan een postzegel. Drie duiken geleden bedacht ik dat het leuk zou zijn om een sepia die net uit het ei is, …
‘Hé ik zie iets bewegen over die schelp’, denk ik als ik bij een sepiarekje aankom. Het blijkt een heel kleine sepia te zijn die een donkerkleurige streep over zijn verder witte lichaam laat glijden. Daardoor valt hij op terwijl dat juist niet de bedoeling was, neem ik aan. Ik film het diertje en zoek …
“Wat friemelt ie toch gek aan zijn neus?”, denk ik en realiseer met dat hij geen neus heeft, deze kleine sepia. “Antropomorfisme”, schiet door me heen – het toekennen van menselijke eigenschappen aan niet-menselijke wezens. Gek eigenlijk dat ik er zo van schrik. Okay, hij heeft geen neus, maar we hebben meer gemeen dan we …
Ik was al een tijdje aan het twijfelen of storytelling mijn manier van filmmaken is. Maar waarom noem ik mijn site dan onderwaterverhalen.nl? Wat wil ik teweeg brengen? Ik wil de dieren hun eigen verhaal laten vertellen. Met hun ogen en hun bewegingen. Met de manier waarop ze contact maken of juist niet. Geen voice-over …
Eind van de zomer 2020 ontdekken we Sepia’s in het westen van de Grevelingen. Dat had ik nog niet eerder gezien. Deze dieren verblijven vooral in de Oosterschelde om voor nageslacht te zorgen. Daar is immers door de stroming voldoende voedsel. Iemand heeft verzonnen dat het kan! En rekjes neergezet waarop de vrouwtjes hun eitjes …
Het is 1 juni 2017. We duiken dit jaar pas voor de eerste keer bij de Zeelandbrug. We zijn laat. We verwachten geen sepia’s meer te zien. Het water is immers al geruime tijd boven de 12°C. En dat is de temperatuur waarboven ze naar de kustwateren komen om zich voort te planten. We zwemmen …