Het is lente! De natuur wordt steeds uitbundiger. Het is een tijd om naar buiten te gaan, om ons te verbinden met anderen en te creëren. Ook voor de sepia’s, die de Oosterschelde als hun kraamkamer hebben gekozen.
Hij blijft om haar heen draaien en probeert het telkens weer. Tot ze hem toelaat en ze paren. Hun tentakels zijn verstrengeld en zo zwemmen ze enkele minuten rond. Opeens is het voorbij.
Meteen erna gaat ze weer verder met het afzetten van eieren op de kokerwormen. Eén voor één knoopt ze de eitjes zorgvuldig vast, terwijl hij de wacht houdt en voorkomt dat zij met iemand anders paart. Zo stelt hij zijn eigen nageslacht veilig. Nadat ze alle eitjes heeft afgezet zal ze snel sterven van uitputting. Haar taak zit erop.
Zelf heb ik geen kinderen. Toch heb ik geen moeite met de gedachte aan mijn dood. Mijn werk en mijn diepe verbintenissen met anderen laten hun sporen na, ook als ik er niet meer ben. Dat is mijn bijdrage aan de wereld. Mijn leven doet ertoe, ieders leven doet ertoe.
Hoe is dat voor jou? Wat geeft jouw leven zin en wat geef je door?